مدیریت بیماری
اورژانس‌های رفتاری
به طور ساده، بحران رفتاری حالتی از آشفتگی یا اغتشاش عاطفی است که برای فرد، خانواده و دوستان او یا افراد جامعه قابل پذیرش نباشد و اغلب به دلیل یک واقعه شدید یا ناگهانی (مانند بیماری جسمی، آسیب ناشی از سانجه یا مرگ یک عزیز) روی می‌دهد. طی شرایط بحرانی، بیماران دچار حالاتی مانند اضطراب شدید، انکار، خشم، ندامت و ماتم می‌شوند. بعضی از اورژانس‌های رفتاری در خود بیمار و بعضی در خانواده، دوستان یا اطرافیان بیمار بروز می‌کنند. علل اصلی تغییر رفتار عبارتند از:
- علل پزشکی: دیابت کنترل نشده، مشکلات تنفسی شدید، تب بالا، سن زیاد و …
- آسیب مغزی: ضربه سر، شوک و کاهش خون‌رسانی مغز
- بیماری‌های روانی: افسردگی، ترش شدید مرضی و …
- مواد موثر بر ذهن: الکل و بسیاری مواد شیمیایی
- استرس موقعیتی: ناشی از مرگ یا آسیب شدید یک عزیز
در برخورد با اورژانس‌های روانی لازم است هم حمایت روانی ارائه دهید هم مراقبت طبی.
اقدامات گام به گام
- صحنه حادثه را برای هرگونه خطر ارزیابی کنید
با شماره 115 تماس بگیرید
- ارزیابی اولیه و کلی از بیمار را به عمل آورید
- وضعیت ظاهری و سطح هوشیاری بیمار شامل توانایی فعالیت و تحرک، وضعیت تکلم و صحبت کردن و توانایی تشخیص افراد، مکان و زمان توسط بیمار را بررسی کنید.
- سپس در صورت امکان و همکاری بیمار:
- شرح حال پزشکی بیمار را بگیرید.
- بیمار را از سر تا انگشت پا معاینه کنید.
- ارزیابی را به صورت مستمر در نظر داشته باشید.
در هنگام انجام این اقدامات مهم‌ترین نکتع حفظ آرامش در خودتان و اطمینان بخشیدن به بیمار است.
- سعی کنید به آرامی با بیمار ارتباط برقرار کنید
مهم‌ترین اقدام در مدیریت بحران، ارتباط گرفتن با فرد درگیر است. مهارت‌های ارتباطی کمک می‌کند تا با حفظ آرامش‌تان و اطمینان بخشی به بیمار، اطلاعات لازم را به دست آورید. صحبت با فرد درگیر، اجازه می‌دهد تا بفهمد شخصی وجود دارد که به موضوع اهمیت می‌دهد. چند اصل که در ارزیابی بیمار دچار مشکل رفتاری می‌توانید به کار ببرید در اینجا آورده شده است:
- خود را معرفی کنید تا بیمار بداند شما برای کمک آنجا هستید. برای این کار حوصله به خرج دهید و آرام باشید. به بیمار اطمینان بدهید و او را از کارهایتان آگاه سازید.
- ارتباط چشمی مناسب برقرار کنید و اگر اقتضا می‌کرد، بیمار را لمس کنید. بهتر است در این حالت در سطح بیمار قرار بگیرید.
- اعتماد به نفس داشته باشید و سوالات خود را با صدایی آرام، اطمینان بخش و نافذ بپرسید.
- اجازه دهید بیمار آنچه روی داده است را بگوید. صحبت‌های بیمار را به خود نگیرید و قضاوت‌گر نباشید.
- با بازگو کردن صحبت‌های بیمار با بیانی دیگر، نشان دهید به سخنان او گوش می‌دهید.
- به دلیل وجود حواشی زیاد در این موارد، سعی کنید توجه بیمار را روی بحران یا موقعیت کنونی متمرکز سازید.
- احساسات بیمار را درک کنید و با وی همدلی کنید.
